Umut Etmek Üzerine

Gerçeği bilmeye ve görmeye rağmen girilen o anlamsız beklentidir kendileri. Belki bizim o küçük hayallerimiz belki ilmek ilmek ördüğümüz isteğe ulaşma konusunda kendimi kandırmanın bir yolu. Bazen kurulan bir cümle, gelen bir mesaj, yapılan bir mimik hareketi umut olabilir insana. Oynan piyango biletinin sana çıkmasını beklemek, sevdiğin kadının sana edeceği güzel bir kelamı duymak istemektir belki. 

Hasta yatağında şifanın gelmesi, girilen sınavdan yüksek not almayı istemek falan. Ya tutarsa misalinin soyut hali. İnsanın kendine yaptığı, elinde olmadan kendine yaptığı zulümdür bu umut adı verilen şey. Belki o gerçekleşmeyeceği tamamen ortada olan hayale karşı duyulan belki gerçekleşir umudu, aslına bakarsanız kişiyi daha saçma ve içinden çıkılamaz duruma getirir. 

Seni o kızın istememiş olması değil, seni o kızın seni belki evet der  umudu tüketti. Seni hastalığın değil, belki iyileşirim umudu öldürdü. Dükkanı da az zararla kapatmadın değil, belki yarın iş olurda kendimize geliriz umudu tüketti. 

Neden mi hislerin kayboluyor zamanla, o umut dediğimiz kavramın sebebiyle. Seni ölmüş olan  sevdiğin kişi üzmüyor, öldüğü günden sonra acaba bir daha görebilirmiyim miyim umudu üzüyor. Dilinden dökemediğin harflerin umudu bitiriyor seni. Seni sahip olamadıkların değil, sahip olabilirmiyim acaba sorusu yerin dibine sokuyor. Acaba bugün nasılsın diye soracaklarmıyı düşünmekten deki divane oluyor insan.

Yani demem o ki, insanı olanlar değil, olması için kafadan geçirilenler yoruyor. Yoksa dünyanın kimseye bir şey yaptığı yok. Akılsız başımızın cezasını gönlümüz çekiyor.